Μεγάλες Προσδοκίες

Έρχεται εκεί που δε το περιμένεις. Κυριολεκτικά. Είσαι απροετοίμαστος, μέσα στην άγνοια σου, συνηθισμένος σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Αγόρι συναντά κορίτσι, κορίτσι συναντά αγόρι, δημιουργείται (αμοιβαία, συνήθως) έλξη και τα υπόλοιπα τα φαντάζεσαι. Μόνο που μερικές φορές η γραμμική πορεία μιας γνωριμίας δεν είναι και τόσο απλή. Ξέχνα το "σε είδα ---> σε γνώρισα ---> μου αρέσεις ---> σε θέλω ---> είμαι ερωτευμένος" και καλωσόρισες στο "σε είδα ---> σε γνώρισα ---> μου αρέσεις (καλά πάμε ως εδώ) ---> εεεμ πρέπει να σου πω πως μου συμβαίνει κάτι περίπλοκο ---> είμαι μπερδεμένος ---> ναι μεν αλλά". Και κάπου εδώ το πράγμα παίρνει άλλη τροπή. Δε μπορείς να αγνοήσεις αυτά που νιώθεις (όσο άγουρα και αν μοιάζουν προς το παρόν), αλλά παράλληλα δε μπορείς να το ζήσεις, να πέσεις με τα μούτρα, να αφεθείς. Βρίσκεσαι σε ένα δίλημμα: να ακολουθήσεις τη καρδιά σου ή το μυαλό; Το συναίσθημα ή τη λογική; Και αλίμονο αν επιλέξεις το πρώτο. Κάπου διάβασα πως δε μας πληγώνουν οι άνθρωποι, αλλά οι προσδοκίες μας για αυτούς. Και τι γίνεται στη περίπτωση που τις προσδοκίες τις δημιουργείς μόνος σου -ακόμα και αν παλεύεις με νύχια και δόντια για το καταπολεμήσεις- και όχι το άτομο που αφορούν; Άντε να ξεφύγεις μετά. Και κυρίως, όταν έχεις μπει σε μια διαδικασία να αισθανθείς όλα αυτά που εν γνώσει σου προσπαθούσες να αποφύγεις, πάνω που είχες αρχίσει να χάνεις ακόμα και την ελπίδα για ελπίδα.

Δε ξέρω αν μπορεί να χαρακτηριστεί όλο το παραπάνω ως μια τραγική ιστορία αγάπης - ίσως γιατί η λέξη "αγάπη" παραείναι δυνατή, μπορώ όμως να καταλάβω την πιθανή ύπαρξη ενός κρυφού πόθου να ζήσει κανείς μια τέτοια εμπειρία. Είτε κάποιος είναι αθεράπευτα ρομαντικός και πιστεύει πως στο τέλος θα έρθει το happy end (σημείωση: συνήθως δεν έρχεται), είτε απλά είναι μια drama queen και λατρεύει να σκέφτεται ότι είναι μια "τραγική φιγούρα" που η μοίρα χτυπάει αλύπητα αλλά στο τέλος θα ζήσει αυτός καλά και εμείς καλύτερα, σίγουρα υπάρχει μια ελαφριά μελαγχολία στην ατμόσφαιρα που μερικοί αγαπάνε να μισούν και άλλοι μισούν να αγαπάνε.
Εκτός βέβαια αν είσαι από τους τυχερούς που πολύ απλά ξέρουν ότι μπορούν να το ελέγξουν ή δε μπαίνουν καν στον κόπο να επενδύσουν σε κάτι που όλα τα σημάδια δείχνουν ότι θα τους πληγώσει. Αν όχι, τότε καλή τύχη.

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων [ή της απουσίας τους]

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μεγάλη πόλη, γκρίζα αλλά ηλιόλουστη, ζούσε ένα κοριτσάκι, που ας το ονομάσουμε Αλίκη. Η Αλίκη πάντοτε ήταν ονειροπόλα: της άρεσε να κάνει σενάρια, να φτιάχνει ιστορίες στο μυαλό της, να πιστεύει στα θαύματα και τη μοίρα. Δεν ήταν όμως ευκολόπιστη, ήξερε να ξεχωρίζει τα όρια του πραγματικού και του φανταστικού. Αυτό όμως δε τη σταματούσε από το να ονειρεύεται. 

Η Αλίκη είχε μια συγκεκριμένη εικόνα για τον κόσμο, που δε συμφωνούσε πάντα με αυτό που συνέβαινε στα αλήθεια. Πολλές φορές άφηνε ευκαιρίες να φύγουν, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, άλλες φορές αναλωνόταν σε περιπέτειες που δεν είχαν αξία και κάπως έτσι, λίγο απογοητευμένη, λίγο περήφανη, αποφάσισε να κάνει υπομονή. Περιμένοντας, λοιπόν, αυτό το οποίο εκείνη πίστευε πως άξιζε την αναμονή, η Αλίκη άρχισε να συνηθίζει στη μοναξιά της, βρίσκοντας καταφύγιο στον δικό της κόσμο, που ήταν λιγότερο εχθρικός και επώδυνος από τον αληθινό.

Παρόλα αυτά, δεν έχανε την ελπίδα της. Βλέπετε, για την Αλίκη, το θαύμα δε θα αργούσε να γίνει. Και όταν επιτέλους θα ερχόταν εκείνη η στιγμή, όλος αυτός ο χαμένος χρόνος, όλες αυτές οι χαμένες ευκαιρίες, ξαφνικά θα έβγαζαν νόημα. Ξέρει πως είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρει, κυρίως για τον εαυτό της. Και ξέρει πως θα ανταμειφθεί για την υπομονή της.

Ή απλά, θα καταλήξει αιχμάλωτη της φαντασίας και των επιδιώξεών της.

Restart

Από μικρή μου λέγανε πως "αν θες κάτι πολύ, θα το καταφέρεις". Πως "όποιος έχει θέληση, κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα". Και, αναμφίβολα, ζω έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως δε πρέπει να αποκλείω τίποτα και φυσικά ποτέ να μη λέω ποτέ. 

Λοιπόν, έρχεται αυτή η στιγμή στη ζωή σου που δεν παίρνεις αυτό που θες. Ακόμα και αν το θες πολύ. Ακόμα και αν προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις. Ακόμα και αν δεν έχεις κάνει τίποτα που να εξαγρίωσε το σύμπαν, τη μοίρα, το κάρμα. 

"Ε, τι να κάνουμε, δε μπορούμε να τα έχουμε όλα"! Έτσι θα σου έλεγαν. Και εγώ δηλαδή. Εγώ, που δεν αποκλείω τίποτα, που ποτέ δε λέω ποτέ και πιστεύω -μέχρι και τη τελευταία στιγμή- πως κάτι θα αλλάξει. Φύση πεισματάρικη, και ισχυρογνώμων μέχρι το κόκαλο. Μερικές φορές αυτό όμως δεν αρκεί. Και αν κάτι πονάει, μεταξύ άλλων, είναι να ξέρει κανείς πως κάποια πράγματα δε μπορεί να τα αλλάξει, γιατί δεν εξαρτάται από εκείνον.

Και κάπως έτσι, βλέπεις το αθώο ψέμα που σε περιτριγυρίζει, ένα ψέμα που θες να πιστέψεις. Ίσως εκεί να έγκειται η μόνη λύση: να γυρίσεις πίσω, να τα ξεχάσεις όλα και να ξαναρχίσεις από την αρχή. Χωρίς να χάνεις την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.

Ίσως αυτό που χρειάζεσαι να είναι ένα νέο ξεκίνημα.  

10 μέρες

18 Οκτωβρίου, Βιέννη

Θυμάται τα πάντα από εκείνη την ημέρα. Θυμάται πως άνοιξε τη πόρτα και τον είδε για πρώτη φορά. Πως ντρεπόταν να κοιτάξει προς το μέρος του, πως δε μπορούσε να μάθει να λέει σωστά το όνομά του. Ήταν δική της ιδέα να βγουν όλοι μαζί, και έτσι έκαναν. Και στο μαγαζί που αποφάσισαν να κάτσουν, βρέθηκε δίπλα της τυχαία. Της είχε κάνει εντύπωση το πόσο σοβαρός έμοιαζε. Παρ' όλο το θόρυβο έπιασαν κουβέντα και έμαθε κάποια πράγματα για εκείνον. Και αυτά θα ήταν μόνο η αρχή.

28 Νοεμβρίου, Πράγα

Είχε περάσει τόσος καιρός που είχε να τον δει. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει, περίμενε πολύ αυτή τη συνάντηση. Η αμηχανία της όταν εκείνος έφτασε ήταν φανερή, αλλά με λίγο αλκοόλ εξαφανίστηκε. Εκείνο το βράδυ ήταν ένα από τα ομορφότερα της ζωής της. Ακόμα νιώθει το άγγιγμά του στη μέση της και αυτή την ζάλη, που δε μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι από το ποτό ή από την ευτυχία. Και μετά... εκείνη η στιγμή που πάντοτε θα επαναλαμβάνει στο μυαλό της και θα τη ξαναζεί, αλλά ποτέ δε θα μπορέσει να ερμηνεύσει. Και όταν το ταξίδι έφτασε στο τέλος του, αποχαιρετίστηκαν με την υπόσχεση να ξαναβρεθούν.

18 Δεκεμβρίου, Μόναχο

Και ξαναβρέθηκαν. Δυο μήνες ακριβώς από τότε που γνωρίστηκαν, θα ήταν και η τελευταία φορά που θα βλέπονταν. Το προηγούμενο βράδυ μιλούσαν για ώρες. Της είπε για τη πρώτη εντύπωση που του έκανε. Θυμόταν και αυτός πολλά. Και λίγο πριν χωρίσουν στο σταθμό, της είπε πόσο χαρούμενος αισθάνεται που βρέθηκαν στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή, τότε. Εκείνη δεν ήταν σίγουρη αν έπρεπε να συμφωνήσει- ίσως αν δεν είχαν γνωριστεί, αν δεν είχε προτείνει να βγουν, να μη πονούσε τόσο. Του άνοιξε τη καρδιά της, παρόλο που ήξερε ότι τίποτα δε θα άλλαζε. Τα αισθήματα δεν έχουν λόγο ύπαρξης αν είναι να μη τα μοιράζεται κάποιος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι και αμοιβαία.

Τέσσερις μήνες παρά κάτι ψιλά
Και μόνο δέκα μέρες με εσένα
Δέκα μέρες, τρεις πόλεις

2014+ αναμνήσεις

Κάπου στη Βιέννη, αγναντεύοντας τη πόλη από τον 14ο όροφο του ξενοδοχείου και βλέποντας τα πυροτεχνήματα να φωτίζουν τον ουρανό και να καθρεφτίζονται στο Δούναβη, γράφω τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Και εδώ έγκειται η δυσκολία. Γιατί δε ξέρω αν μου βγαίνει να πω "ευτυχώς" ή "δυστυχώς". Το 2014 ξεκίνησε κάπως αδιάφορα και συνεχίστηκε το ίδιο αδιάφορα. Σχολή, μαθήματα, παρέες, μέρη, τίποτα δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Όχι ότι είναι απαραίτητα κακό αυτό. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι τελείωσε υπέροχα. Η απόφαση μου να μείνω στο εξωτερικό ήταν ίσως η καλύτερη που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια. Η αλλαγή που χρειαζόμουν με περίμενε στην Αυστρία και εγώ δεν είχα παρά να αρπάξω την ευκαιρία. πράγμα που έκανα -και δε το μετανιώνω λεπτό. Έμεινα μόνη μου σε μια ξένη πόλη, έμαθα να φροντίζω τον εαυτό μου και να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις. Γνώρισα καινούρια άτομα από διάφορες χώρες, είδα νέα μέρη, απέκτησα γνώσεις, ταξίδεψα σε άλλες χώρες, έγινα πιο ανοιχτόμυαλη. Χάρηκα, μελαγχόλησα, εξαντλήθηκα, γέλασα, έκλαψα, τραγούδησα, χόρεψα, ερωτεύτηκα, απογοητεύτηκα. Τόσο έντονα συναισθήματα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Αυτές οι εμπειρίες είναι ανεκτίμητες και γι' αυτό το λόγο το 2014 θα έχει μια σημαντική θέση στη καρδιά μου. Όμως δε τελειώνουν ακόμα αυτές οι ευτυχισμένες στιγμές. Ο πρώτος μήνας του νέου χρόνου επιφυλάσσει λίγη ακόμη χαρά, όσο και δύσκολες στιγμές. Γιατί η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει, και οι προσπάθειες για να γίνει το 2015 μια υπέροχη χρονιά θα ξεκινήσουν. Με εφόδιο όμως τις αναμνήσεις, αυτές που κάθε φορά που θα έρχονται στο μυαλό μου θα με κάνουν να χαμογελάω και να αναπολώ όλες τις στιγμές που πέρασα με όλα αυτά τα νέα πρόσωπα, με τα οποία δέθηκα και έζησα για περίπου μισό χρόνο, τίποτα δε θα μοιάζει ακατόρθωτο.

(ευχαριστώ)

Επιστροφή στη Βιέννη

Το μυαλό μερικές φορές παίζει παράξενα παιχνίδια. Σε οδηγεί σε παρεξηγήσεις. Και αυτό που δε μπορείς να καταλάβεις, όταν όλα ξεκαθαρίζουν, είναι εάν τόσο καιρό εθελοτυφλούσες και αγνοούσες επιδεικτικά τη πραγματικότητα. Ναι, πιθανώς η απάντηση σ΄αυτή την ερώτηση είναι ότι πίστευες αυτό που ήθελες να πιστέψεις, προσπερνούσες τα ΣΗΜΑΔΙΑ ή τα μετέφραζες κατά πως σε βόλευε. Γιατί, λοιπόν, αισθάνεσαι τόσο σαστισμένος με το αποτέλεσμα? Γιατί πονάς? Αφού βαθιά μέσα σου ήξερες την αλήθεια. Έπειτα, είναι και η ΕΛΠΙΔΑ, αυτή η λέξη που τόσο μισώ. Αυτή είναι που σε γεμίζει προσδοκίες, αυτή είναι που ρίχνει το μαύρο πέπλο της και θολώνει το τοπίο. 

Ξύπνα λοιπόν. Όλα μπήκαν στη θέση τους, τώρα ξέρεις. Τέρμα οι δικαιολογίες και τα σενάρια. Η ελπίδα δε μπορεί να σε αγγίξει πια. Ελευθερώθηκες από τα δεσμά της και τη παραπλανητική συμπεριφορά της. Δε πρόκειται να αλλάξει τίποτα, άφησε το πίσω σου. Τι πάει να πει δε μπορείς να καταλάβεις? Όλα τα δεδομένα ήταν μπροστά σου, απλά ΕΣΥ επέλεξες να τα εκλάβεις λάθος. Μη τιμωρείς λοιπόν τον εαυτό σου, το έκανε ήδη για σένα η μονάκριβη ελπίδα σου, που με τόσο πάθος κρατούσες μέσα σου. Να πως σε ξεπληρώνει η αφέλεια σου, με πόνο και με ατέλειωτες σκέψεις που ξεκινάνε με ένα απλό "τι θα γινόταν αν...?" Αν δεν είχες πει τίποτα, αν είχες μείνει με την απορία, αν είχε εξελιχθεί διαφορετικά, αν δεν ήσουν τόσο υπερόπτης, αν δεν υπερεκτιμούσες τις δυνάμεις σου.. 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ πονάει, ρίχνει αλάτι στις πληγές, είναι αδυσώπητη. Είναι το ίδιο σκληρή με την ελπίδα, μερικές φορές ακόμα πιο σκληρή, γιατί όταν αποκαλύπτεται δε σου αφήνει καμία αμφιβολία. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις, τόσο το καλύτερο. Τίποτα δεν θα αλλάξει, αλλά τίποτα δε θα μείνει το ίδιο. Άλλαξαν όλα αλλά παράλληλα δεν άλλαξε τίποτα. Αυτό είναι το μαγικό της υπόθεσης.

A for Απόρριψη

Απόρριψη το θέμα μας. Δε γίνεται να μη τη βιώσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άλλος τη ζει μια φορά στα δέκα χρόνια, άλλος τη συναντά μόλις στρίψει στη γωνία. Με λίγα λόγια, πάντα και όλοι μας θα έρθουμε αντιμέτωποι με την απόρριψη, έστω και αν αφορά το πιο ασήμαντο γεγονός. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι πως θα την αποφύγουμε, αλλά πως θα καταφέρουμε να ζήσουμε με αυτή, να δεχθούμε ότι είναι κομμάτι της ζωής και -στην καλύτερη περίπτωση- να τη ξεπεράσουμε και να πάμε παρακάτω. Ναι, θα μιλήσω συγκεκριμένα για την απόρριψη στις ανθρώπινες σχέσεις.

Εδώ έρχονται να μας βοηθήσουν δύο αρκετά παρεξηγημένες έννοιες, που πολλές φορές έχουν δημιουργήσει παρά λύσει το πρόβλημα: ο εγωισμός και το πείσμα. Ο εγωισμός είναι και ο αγαπημένος μου τρόπος "συναισθηματικής επιβίωσης". Προσωπικά πιστεύω ότι, εάν μάθει κανείς να τον χρησιμοποιεί σωστά, μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος, εάν όχι, θα κατεδαφίσει τη σχέση σαν να ήταν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Πως λειτουργεί (για εκείνους που δεν έχουν πέσει ήδη στα πατώματα και παραιτηθεί): είναι ένας σχεδόν αυτόματος μηχανισμός άμυνας του συναισθηματικού μας κόσμου τύπου "εάν εσύ είσαι μια φορά βλάκας, εγώ θα είμαι εγωιστής άλλες δέκα". Φράσεις και σκέψεις τέτοιου είδους, ακόμα και αν κρύβουν μηδαμινή αλήθεια και δε τις πιστεύεις στο ελάχιστο, είναι μια ύστατη προσπάθεια να σηκωθείς και σταθείς στα πόδια σου. Είναι ένα τρόπος να πάρεις κουράγιο και να μην επιτρέψεις να σε πάρει από κάτω.

Δε φάσκω και αντιφάσκω. Παρόλο που είμαι υπέρμαχος του να δείχνεις ακριβώς ποια είναι τα συναισθήματά σου κάθε στιγμή και να αφήνεις τις παιδιάστικες συμπεριφορές στην άκρη, θεωρώ ότι καλύτερα να πεισμώσεις για να ξεπεράσεις μια δύσκολη κατάσταση παρά να καταρρεύσεις ψυχικά και να αφεθείς -κυρίως όταν πρόκειται για μια χαμένη υπόθεση.Ανασκουμπώσου λοιπόν, κοίτα μπροστά με αισιοδοξία και προχώρα. 

Είναι απαραίτητο να νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας, να τον φροντίζουμε και να είμαστε καλά με αυτόν. Αποτυχίες και απορρίψεις θα υπάρξουν πολλές, μέσα από αυτές όμως γινόμαστε πιο δυνατοί, μαθαίνουμε να διεκδικούμε περισσότερο και φυσικά, παραδειγματιζόμαστε από τα λάθη μας και δε τα επαναλαμβάνουμε. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, αλλά και αρκετά μεγάλη για να ξαναχτίσουμε ό,τι γκρεμίστηκε.